De eerste maand

We zijn op dinsdag middag 15 juli vanaf schiphol naar Heatrhow London gevlogen. Hier hadden we twee uur om over te stappen. Dit leek ons ruim voldoende om nog een hapje te gaan eten. Er bleek geen Mc Donalds aanwezig te zijn, wat de beveiligingsmedewerker ook erg speet waaraan wij vroegen waar we deze plek konden vinden. Hierop besloten we te gaan eten in de enige hamburgertent. Omdat we ons ticket voor London-Calgary al thuis hadden uitgeprint, kregen we deze niet op schiphol. Het nadeel hiervan was dat er nog geen Gate-nummer bij ons bekend was. Het Gate-nummer zou om 14.15 bekend worden gemaakt op de borden met vluchtinformatie. Hierop konden wij zien dat bij veel vluchten de Gate een kwartier later al weer gesloten was. Omdat we pas om 14.15 ons eten kregen hebben we gelijk om de rekening gevraagd en onze maaltijd met spoed behandeld. We hadden voor het eten gevraagd of we met euro’s konden betalen. Dit was wel mogelijk volgens het tafelwijsvrouwtje. Na het eten bleek dat ze alleen briefgeld accepteerden. Omdat de aanwezige €20,- euro briefgeld nog niet genoeg was om de rekening van €22,- te voldoen, hebben we er een 2 euro munt aan toegevoegd. Volgens de serveerster kon dit niet. Volgens ons was het graag of helemaal niet waarna we weg zijn gelopen. Bij de Gate bleek alles mee te vallen en sloten we nog niet eens achterin de rij aan waar we een half uur in hebben gestaan. Op dinsdag 15 juli om 19.15 zijn we aangekomen op het vliegveld van Calgary. Alle bagage hebben we weer mee kunnen nemen. De verontrustende verhalen van Paul over het in ontvangst nemen van het visum bleken allemaal mee te vallen. Paul vertelde de douane medewerkster met kogelvrij vest dat we eerst aan het werk gingen in Red Deer. Verder vonden ze het wel best. Daarna vroeg de vrouw aan Ian of hij met Paul mee ging, en een ja op deze vraag bleek voldoende voor het in ontvangst nemen van zijn Visum. Onze eerste werkgever kwam net aanrijden op het moment dat we in de ontvangsthal arriveerden. We hebben onze koffers achter in de bak van de Chevrolet Silverado (430 hp) gegooid en gingen op weg. Onderweg hebben we een pitstop gemaakt bij de Boston Pizza. De eerste vraag werd al snel positief beantwoord: ‘Ze hebben hier ook bier’. Het eerste gerstenat waarmee we kennis maakten was Kokanee.
Onderweg bleek dat 50% van alle auto’s een pick-up truck met een V8 is. Een vrachtwagen zonder neus zoals in Nederland is hier nauwelijks te vinden. We zagen alleen enorme trucks met een paar grote verchroomde uitlaten en een prachtig brulgeluid.
Aangekomen bij het bedrijf van Joute Meinema in Lacombe AB, hebben we even rond gekeken en daarna de eerste nacht in een motel doorgebracht. De volgende dag stond hier een heerlijk ontbijtje klaar. Het eerste benauwde moment bestond uit het zoekraken van Paul’s portemonnee. Paul had grondig onderzoek gedaan bij de ontbijt tafel en op de motelkamer. Na zo’n 10 minuten zoeken vond Ian hem bij de ontbijttafel. Na het douchen zijn we met de Ford F250 Super Duty pick-up vertrokken richting Meinema Custom Farming. Op de weg reden we netjes 80. In onze spiegel zagen we een vrachtwagen wel heel snel dichterbij komen. Zelfs toen we honderd reden werd de afstand nog kleiner. Later bleek het een autoweg te zijn waar we op reden. We zijn er nog niet achter of de vrachtwagens ook zo hard mogen rijden, of dat het een gedoogbeleid betreft.
Joute was op dat moment niet aanwezig omdat hij sporenonderzoek aan het verrichten was. Er was die nacht iemand aan het joyriden geweest met een trekker (John Deere 8530). De ruit van één van de deuren lag er uit. Later bleek dat een oud werknemer van de loonwerker een kilometer verderop waarschijnlijk stronken met zijn truck in een greppel is beland. Nadat zijn oud werkgever hem ’s nachts van zijn terrein heeft gestuurd, is hij verder gaan kijken naar een geschikt sleepmiddel.
Een werknemer (Roy) van Joute heeft ons een rondleiding gegeven over het bedrijf. Roy komt uit Klarenbeek en woont inmiddels al een paar jaar in Canada. Het bedrijf heeft zo’n 12 trekkers waarvan een Fendt 820 de kleinste is. Verder zijn er vier grote vrachtwagens, een paar kleinere oude vrachtwagens en heel veel enorme werktuigen voor grondbewerking, bemesting, zaaien en oogsten. Inmiddels was Joute weer terug gekomen. Eerst zijn we voorzien van een ´tijdelijk´ onderkomen. We konden intrekken bij onze huisgenote Siska die werkt op een nabijgelegen boerderij van een vriend van Joute. Dit is het bedrijf van Wim Florijn met 300 melkkoeien en een hele rij paarden. Ons appartement is heerlijk ruim en van alle gemakken voorzien. De boerderij wordt ´bewaakt´ door vier honden. De eerste de beste inbreker beginnen ze waarschijnlijk aan zijn hand te likken om geaaid te worden.
Op het bedrijf teruggekomen konden we gelijk op pad om mest uit te rijden met een paar grote Fendt’s en een 36 m3 tank er achter. Omdat het wel een lekker warm weertje was had Paul even wat blikjes ‘water’ uit de koelkast bij Joute gehaald. Onze collega, Bernard de Mexicaanse Duitser, ontdekte even later de blikjes in de trekker en begon al helemaal te watertanden. Het bleek dat Paul een paar blikjes Kokanee Glacier Beer had meegenomen. Bernard houdt wel van een biertje. Dit bleek helemaal toen hij het lidteken op zijn buik liet zien. Naar eigen zeggen was de helft van zijn maag verwijderd omdat hij te veel bier had gedronken. Bij thuiskomst waren de andere Nederlandse jongens die bij Joute werken weer terug gekomen van een paar dagen Quad rijden in de bergen. De schade werd ingeschat op een aantal duizenden dollars wat voldaan diende te worden aan de verhuurfirma. Deze keer mochten de jongens bij het afhalen van de quad’s hun eigen creditcard mee nemen. Het voorgaande jaar heeft Joute namelijk zijn creditcard beschikbaar gesteld voor het weekendje scheuren in de bergen. De 12.000 dollar schade is hier later ook van afgeschreven.
De volgende dag hebben we ’s ochtends weer een beetje poep op het land gereden om ’s middags naar Red Deer te kunnen om de nodige inkopen te doen. Werkschoenen was een eerste vereiste. Daarna zijn we naar een enorme supermarkt geweest die zeer onlogisch ingedeeld was. We hadden net cornflakes gehaald en daarna zijn we nog twee paden met cornflakes tegengekomen. Dit was hetzelfde met sausjes, groente en veel andere boodschappen.
De eerste vrijdag hebben we Joute’s verhagelde stukken land met maïs en koolzaad weer zaaiklaar gemaakt. Dit gebeurde met een John Deere 8520 en 9420. Een van de stukken was het huisperceel. Dit was precies een quarter. Dit betekend een halve mijl bij een halve mijl. Dit komt neer op 160 acre was zo’n 64 ha. betreft.
Onze collega Wim de Koning was inmiddels ook van zijn vakantie in Britisch Colombia teruggekomen. Hij zit hier nu twee jaar en was slank toen hij hier kwam. De huidige staat van zijn buik beloofd niet veel goeds voor ons. Zijn vriendin noemt hem Santa.
Zaterdag avond was er in de buurt een poolparty bij Dorien en Nathan. Hier waren wij door meerdere mensen ook voor uitgenodigd. Het was een goede gelegenheid om met de mensen uit de buurt kennis te maken. Er was zo’n honderd man aanwezig waarvan het merendeel Nederlands of deels Nederlands bleek te zijn. Neem je zwembroek mee en wat we gaan doen is een verassing. Na een tijdje werden de eerste mensen onvrijwillig in het opblaaszwembad van zo’n 6 meter doorsnede gewerkt. Nadat er een stuk of 10 dames in bikini tot het zwembad toegetreden waren, zijn wij er totaal vrijwillig bij in gedoken. Het feestje liep al aardig aan het einde en bijna alle aanwezigen liepen de polonaise rondom het kampvuur. Jeroen (stageloper van Joute die een dag na ons is aangekomen) en Ian zaten naast elkaar rond het kampvuur. Een meisje zat lief naar ons te lachen. Ze deed haar hand voor de mond alsof ze moest hoesten. Er kwam echter wat meer naar boven dan alleen lucht om de keel te schrapen. Nadat haar hand verdere verspreiding had voorkomen, lachte ze nog even lief en liep weg om waarschijnlijk haar handen te wassen.
Op zondag hebben we in Lacombe wat biertjes ingeslagen. We kwamen er achter dat alles hier groter is, zelfs de ingang van de bierflesjes. Het bier is wel behoorlijk duur. Zo’n 1,5 dollar per blikje of flesje. Er moest ook nog even gepint worden. Met het continent van alle drive through’s kan een pindrive natuurlijk niet ontbreken.
’s Avonds zijn we met alle collega’s naar de Boston Pizza gereden. Als je plaats wil nemen in het gedeelte waar bier gedronken mag worden, dient iedereen zijn ID te laten zien om aan te tonen of hij of zij wel 18 is. Ze deden er echter moeilijk over dat Wim (25 jr.) zijn ID niet bij zich had. Daarna zijn we verhuisd naar de buren. Ze hebben hier geen toeristen bier zoals in Rusland waarbij je een duur biertje voorgeschoteld krijgt als je gewoon bier besteld. Bij het bestellen van bier moet je altijd melden welke soort bier je prefereert. Het is wel leuk om de serveerster eerst alle soorten bier op te laten noemen en daarna de eerste te nemen. We hebben geconstateerd dat er niet zo veel mis is met het bier hier. Daarna kan het eten besteld worden waarbij er weer een uitgebreide keuze aan sauzen is toegevoegd.
Deze hele week was het zo’n 30 graden. Ian had nog nooit met een auto gereden met een V8 onder de kap en de eerste vier dagen in Canada met zo’n vier verschillende V8 trucks. Na het werk werd vaak de vraag gesteld: ‘Jongens, wat denken jullie er van….. zullen we er dan maar eentje doen’. Wie zijn wij om dit te weigeren. Deze regelmatige bezigheid is één van de redenen van het late plaatsen van dit stukje. Er is reclame op de radio van de AA groep, de kerk, The Herotab (als het even niet wil op de natuurlijke manier) en de condoomservice (Dingdong…. Sir here is your cond…’Here is my wallet, here is my chequebook, take what you want, just give me my condom.)
Wat gebeurt er zoal in de buurt:
In Edmonton heeft een één of andere malloot een medepassagier in de bus neergestoken en vervolgens onthoofd. Het hoofd hield hij voor het raam om aan voorbijgangers te tonen. De beste man irriteerde hem. We hebben begrepen dat dit in Nederland ook op het nieuws is geweest.

De tweede week hebben we zo’n beetje gevuld met klusjes in de shop (werkplaats). Een welkome afwisseling was de verjaardag van Ian op woensdag avond. Voor deze gelegenheid zijn een paar biertjes ingeslagen en de collega’s met aanhang uitgenodigd. Een gezellig samenzijn met zo’n 20 mensen was het gevolg. In de loop van de avond klopte er nog een moeder op de deur. Ze was op zoek naar haar dochter. Aangezien zij niet op ons feestje aanwezig was hebben we haar doorgestuurd naar het huis van Wim waar zijn zoon Marten wat mensen had uitgenodigd. Voor Joute is een fles whisky gehaald om met cola te mixen. Deze heeft hij samen met Timo bijna soldaat gemaakt. Het laatste restje werd nog even door Paul en Ralph (zoon van Joute) ge-ad aan het eind van het feestje.

De mysterieuze klepdeksel schijter:
Vrijdagmiddag werd CSI Lacombe vervolgd. Menno had ondekt dat iemand zijn vaste behoefte had gedaan zonder de klep van de wc op te tillen. Daarna was de klep opgeklapt en de drol er af geschoven. Er is nog wel doorgetrokken omdat er sporen zichtbaar waren op het handvat. Zeer waarschijnlijk is dit voorval een gevolg geweest van het geslaagde verjaardagsfeestje van woensdag avond. Het is mogelijk dat het bewijsmateriaal de gehele donderdag onopgemerkt is gebleven omdat het permanent stinkt in de doucheruimte van het appartement bij het bedrijf. Er zijn meerdere verdachten omdat meerdere mensen goed in de olie waren. Er is besloten om het schoonmaakwerk te verdelen. Tot op heden is deze zaak nog niet opgelost en dit zal waarschijnlijk ook zo blijven.

Tijdens het klussen in de werkplaats vloog er een stukje ijzer van Paul’s bijtel. Hierna begon zijn arm te bloeden. Na een tijdje voelde het toch niet zo lekker. We hebben er maar een magneet bij gepakt. Wanneer de magneet dichterbij kwam ging Paul’s huid omhoog. Er was kennelijk nog wat achter gebleven. Na een beetje spelen met een sterke magneet kwam de splinter er uiteindelijk uit.
Vrijdagavond zijn we gaan varen op Gull Lake. Dit is een behoorlijk groot meer op een km afstand van ons appartement. We gingen mee met de boot van de ouders van Kayla (vriendin van Wim de Koning). Vol spanning stonden we af te wachten met wat voor boot ze aan zou komen varen. Het bleek een splinternieuwe gestroomlijnde speedboot te zijn. Achterin lag een V8 van 320 hp. De muziekinstallatie kon het hele strand van een feestje voorzien. Nadat Kayla ons had laten zien wat de boot in huis had, hebben we er twee tubes achter gehangen. Ian vroeg aan Wim of het nodig was om een zwemvest aan te doen. Dit was wel verstandig volgens hem. Even later werd duidelijk waarom. Wanner je met gang van de tube vliegt kan je een paar keer vervelend over het water stuiteren. Je armen en benen zijn dan even behoorlijk lam en je bent dan blij dat je geen zwembewegingen hoeft te maken. Het water was te onrustig om te wakeboarden of waterskien. Dit houden we nog tegoed.
De zaterdag werd gevuld met het opruimen en glad maken van het erf. Aan het eind werd de tuintafel het erf op gesleept waar we in het zonnetje heerlijk een paar biertjes genuttigd hebben. Dit evenement werd afgesloten met kaalscheren van Paul’s hoofd.
’s Avonds hebben we een kijkje genomen in Red Deer. Dit is ongeveer een half uur rijden en qua formaat de derde stad van Alberta. We zijn even bij Billy Bob’s geweest. Dit was een country tent waar veel mensen lopen met een cowboyhoed. Daarna zijn we naar Lotus gegaan. De pinda muziek overheerste en er was een beachparty gaande wat voor leuke taferelen zorgde. De jongens die hier al een tijdje zitten gaan regelmatig naar Red Deer. Op een gegeven moment was er niet al te veel plek in de truck (of er waren gewoon te veel mensen). Menno bood daarom aan om achterin de bak te gaan zitten. Op een gegeven moment dacht hij thuis te zijn en zocht een tactisch moment uit om zijn vloeibare behoefte te doen. Dit was in een bocht vlak bij huis. Eenmaal thuis gekomen mistten de overige passagiers iets. Ze kwamen tot de conclusie dat dit Menno moest zijn. Voor de zekerheid zijn ze maar even teruggereden waarna ze hem bewusteloos met de broek op de enkels langs de kant van de weg aantroffen. Deze nacht konden ze hem om de twee uur wakker maken. Er was geen blijvend letsel, slechts tijdelijk straateczeem waarmee hij in de kroeg zijn voordeel kon doen door te vertellen dat hij met de crossmotor gecrasht was.
De derde week hebben we weer grotendeels in de shop doorgebracht. Joute was op vakantie geweest en was nog in de vakantiestemming. Daarom gingen we een avondje waterskien met de boot van Dick (oud werknemer van Joute) en de boot van Wim Florijn. Dit ging op zich wel mooi, afgezien van het onweer aan de andere kant van het meer. Daarom waren wij om negen uur ’s avonds de enigen die op het meer aanwezig waren.
Een andere avond van deze week werd er in ons appartement bier gedronken omdat de jongens bij de shop de koelkast leeg hadden. Op een gegeven moment kwam Sander binnen. Dit is een oud werknemer van Joute die nu in de olie industrie werkt. Hij was erg moe en had al wel een paar drankjes op. Samen met Wim heeft hij nog een halve fles wodka leeg gemaakt. Hierna begonnen hij wel een beetje moe te worden. Siska was inmiddels al gaan slapen. Sander besloot om maar bij haar in het tweepersoons bed te duiken. Een kwartiertje later ging Paul maar even kijken hoe de zaken er voor stonden in de slaapkamer. Siska deelde ons mede dat we moesten oprotten. Nadat we haar gemeld hadden dat er iemand bij haar in bed lag, moesten we niet lullen. Omdat we hier geen gehoor aan gaven draaide ze zich toch maar voorzichtig om zodat ze naast zich kon kijken. Sander lag al in coma. Ineens was Siska weer klaarwakker en is ze maar weer uit bed gekomen. Na een tijdje hebben Wim en Ian de schone slaper een slaapplek op de bank verschaft. De volgende ochtend was hij weer vertrokken.
Vrijdagavond zijn we een kijkje gaan nemen in Lacombe. Eerst hebben we gegeten bij Ugly’s. We hebben de serveerster verteld dat we alle soorten bier wilden proberen. Voor de mensen die het vol konden houden was het wel even slikken toen er een halve liter Guinness voorgeschoteld werd. Hierna hebben we nog even een bezoekje gebracht aan Leto’s. Het was erg rustig omdat het halve dorp in Camrose aanwezig was op de Big Valley Jamborree.
Zaterdagavond zijn we naar de Big Valley Jamborree in Camrose gereden. Dit is een groot festival in Camrose. We gingen met twee trucks. Het was de bedoeling om in de truck en achterin de bak te gaan slapen. Om dit te verwezenlijken hadden we een matras meegenomen. Deze lag achterin de bak van Joute’s bedrijfs truck. Paul en Ian waren bij Niels van Aken ingestapt in de Dodge Ram 3500 (500 hp). We wilden even gaan eten bij de welbekende Mc Donalds. Hier kwamen we er achter dat onze volgtruck ons niet meer volgde. Toen we een stukje terug reden kwamen we ze tegemoet. Het bleek dat de sigaret van Tim bij de matras in de bak was beland. Het leek hem toch wel verstandig om even te stoppen toen het wit zag van de rook achter de auto. Gelukkig had Koen wat water meegenomen om de brand te blussen. Na een heerlijke maaltijd bij de Mc kwam er weer rook uit de bak. De matras fikte weer vrolijk verder. Nadat we er meer bier en water over hadden gegooid zijn we verder gereden. We kwamen rond 10 uur aan op het terrein. Het bleek een duur grapje te worden. Voor slechts 110 dollar kregen we een entree bandje en een plek op de camping voor één avond. Het bier bleek 5 dollar per blikje te kosten. Bij aankomst op het terrein liepen er wel erg veel mensen terug naar de camping. Menno vroeg aan een vrouw met een cowboyhoed waarom iedereen de andere kant op ging. Ze greep hem in zijn zak en zei: ‘Because over there is more pussy then over here’.
Paul had wel veel aanspraak met zijn Wooden Shoes. Een paar meiden lieten zelfs hun tieten zien om ons te laten beoordelen of Canadese of Nederlandse tieten beter waren. Uiteindelijk kwam dit op hetzelfde neer omdat hun opa en oma Nederlands waren. Nadat het feest op het festival terrein tot een einde was gekomen zijn we bier gaan zoeken op de camping. Laura met de tepelpiercing had nog wel wat koud staan. Na één biertje werden we weggestuurd omdat we op de familie camping neergestreken waren. Onderweg naar de feestcamping werd het tijd om een dixie op te zoeken. Nadat dixie één en drie omgeduwd waren bleek Ian de ongelukkige gebruiker van dixie één. Hij was blij met de voorzorgsmaatregelen m.b.t. voldoende water en schone kleren mee nemen. Laura had geluk omdat zij in de tweede dixie had plaatsgenomen. Ze wist niet hoe snel ze er uit moest komen toen ze van alles hoorde rammelen. Het feestje was nu wel zo’n beetje over dus er werd besloten om een tukkie te gaan doen. Achterin de bak van de truck was het heerlijk slapen op de matras. In de truck lag het wat minder comfortabel. Daarom werd er rond een uurtje of acht besloten om weer terug te rijden naar Lacombe.
Afgelopen zaterdag zijn we weer naar Red Deer geweest. We hebben daarna nog even wat gegeten in een restaurant wat vol met Nederlanders zat. Paul kreeg zijn eten niet helemaal op en vroeg daarom om een ‘Body Bag’.
Vanaf vorige week begon het aardig druk te worden en de dagen met 14+ werkuren beginnen standaard te worden.
Alle gelijkenissen met personen of gebeurtenissen uit dit verhaal berusten op zuiver toeval. In verband met de privacy van de acteurs zijn de personen geanonimiseerd door de namen te wijzigen.
Nog maar negen maanden te gaan. Dit stukje moet de radiostilte van vier weken wel goed maken. Mensen uit Lievelde die een biertje willen komen doen zijn altijd welkom. Het Canadese mobiele nummer van Ian is 001403-588-5685. Probeer maar eens te bellen dan ziet ie wel of hij tijd heeft. Paul’s nummer volgt snel.